Mississippi delta part 1

We zijn onderweg naar Clarksdale en we hebben Willie Dixon mee op cd. Die heeft Ronnie gisteren bij Michelle gekocht. We rijden nu echt door de Mississippi delta met al zijn (cotton)fields. De oorsprong van de delta blues. Af en toe zie je op die uitgestrekte kale vlaktes een door bomen en ander groen overwoekerd houten schuurtje en heel veel houten kerkjes in vervallen staat, die ogenschijnlijk niet meer in gebruik zijn. Maar dat zegt op zich niks, want het is geen zondag. 

First stop: Leland Mississippi. Hier is het Highway 61 bluesmuseum gevestigd. Was Michelle’s winkel een snoepkraampje, dit is een snoepfabriek. Iedereen die maar iets heeft betekend in de blues heeft hier een plek aan de muur of in de vitrines. Beschrijven is verder nauwelijks te doen. Bekijk de foto’s maar even.
We zijn de enige bezoekers. Dat neemt niet weg dat de medewerker van het museum de lokale bluesheld optrommelt om voor ons een aantal bluesjes te doen. Zijn naam is Pat Thomas die (zoals blijkt) beroemd is, vanwege zijn beroemde vader James ‘Son’ Thomas. Hij komt binnen en begint vriendelijk en onverstaanbaar tegen ons te praatschreeuwen. Omdat ik blijkbaar te zacht antwoord, praatschreeuw ik maar terug. Het is een gesprek op een hoog (volume) niveau. Ik pik er uit dat we enorm welkom zijn, we vooral naar Bealestreet in Memphis moeten, hij graag wat great bluessongs voor ons wil spelen en dat een tip daarna uiteraard zeer op prijs wordt gesteld.

Hij gaat zitten in de hoek waar al z’n spullen al klaar staan en pakt zijn gitaar. Die gitaar is zo vals als ik weet niet wat, dus ik veronderstel dat ie eerst gaat stemmen. Maar nee. Hij begint gewoon. En het is goed zo. Hij is per slot van rekening ‘a black man with no teeth and blind on one side’. The Real Deal dus! We kopen alle 4 een highway 61 museum t-shirt, gaan op de foto met Pat en tippen hem uiteraard!

We gaan verder naar Indianola. De geboorteplaats van BB King. Man oh man. We rijden echt door een gebied waar het armoe troef is. Ontzettend veel bouwvallige huisjes en campers, die niet bewoond lijken, maar het weldegelijk zijn. Voornamelijk door de zwarte bevolking die in de Mississippi delta veruit in de meerderheid is. 

Wat een schril contrast met het in Indianola gevestigde BB King museum. Was het Highway 61 bluesmuseum een geordende chaos, BB’s museum is luxery over de top in dit gebied. We lopen even de giftshop in. Bedenk het en het ligt er met een BB King logo er op. En voor de nodige dollars. We besluiten het museum zelf niet in te gaan (een stil protest?), maar door het stadje zelf te lopen. We zien veel vervallen bluesbars en grills. Op Churchstreet waren ooit grote bluesfeesten. Nu doen de kettingsloten op de deuren vermoeden dat ze wel degelijk nog open gaan voor.... ja. Waarvoor eigenlijk? Je loopt echt terug in de tijd. Jaren ‘30-40 en geloof me er is sinds die tijd geen dollarcent uitgegeven aan onderhoud. 

And we roll on. Marc rijdt ons beheerst over de Mississippi wegen, terwijl Ronnie hartstikke z’n best doet om te navigeren. Boom en ik zitten relaxed naar buiten te kijken. On our way verder naar de oorsprong van de blues!