What’s on in Chicago

We zijn onderweg van Saint Louis naar Chicago. Marc rijdt ons over de North 55 en op de radio is Steve Miller zijn baby aan het rocken. Dat doet ie trouwens bijna elke keer als wij onderweg zijn. Nou is ‘Keep on rockin’ geen vervelend liedje en ook het motto is van toepassing op ons gezelschap (zo vinden wij zelf althans), dus ‘no objections Steve’.

De weg naar de stad waar de Cityblues ooit ontstond toen bluesmen als Muddy Waters vanuit het zuiden naar het noorden trokken om hun armoedige bestaan wat op te vrolijken door in de fabrieken te gaan werken in plaats van op de cottonfields, gaat door een vlak landschap. Ons was regen beloofd en ook windstoten waren voorspeld. Vooralsnog niets van dat alles. Het is ‘again’ een prachtige dag.

In de buurt van Chicago neemt de wind wel toe en merk je dat het kouder wordt. De stad heeft niet voor niets de bijnaam ‘the windy city’. We leveren onze trouwe RV in die ons toch maar zo’n 2.500 mile heeft meegenomen op de Bluestrail. Het is afgelopen met het verhaal van 4 mannen op 12m2. Het verhaal zet zich nu voort in een prima de luxe woning aan de Elk Grove in de trendy wijk Wicker Park in Chicago en het is echt koud. Maar wat een prima idee om de laatste dagen (dinsdag vliegen we terug) Chicago van binnen uit mee te maken en niet steeds een taxi te hoeven nemen vanaf een campground die altijd een aantal mile verwijderd is van downtown any city.

We duiken het wijkje in en voordat we naar de Beergarden gaan om de bluesband Mississippi Heat te bekijken gaan we eerst een hapje eten in de Spaghettibowl. Goed Italiaans eten met zowaar een Heineken erbij. Daarna naar Beergarden in the Flat Ironstreet, een gezellig straat vlak achter ons appartement. Aan de deur staat een portier die ons naar onze legtimatie vraagt, wat gebruikelijk is in de USA. Laat Marc nou net ‘s een keer z’n paspoortje niet bij zich hebben. Je komt er dus gewoon niet in. Toch maar paspoortje opgehaald om alsnog naar binnen te kunnen.

In de Beergarden is het lekker druk en treffen we voor de verandering ‘s geen leeftijdsgenoten. Het is allemaal vrij jong volk en we kunnen onze ogen behoorlijk de kost geven (you know what I mean😇).  De band daarentegen is een echte Chicago bluesband op leeftijd. Zoals het natuurlijk hoort. Ze spelen lekker. Jammer is alleen dat de mondharmonicaspeler meer een Toets Thielemans is dan pakweg een Charlie Musselwhite (van de Muddy Waters band). De zangeres (een echte Big Mama) is echter fantastisch en ze weet het jonge volk en ons aardig te bespelen. Kortom, dit was een mooi eerste avondje in Chicago. Geen taxi naar de campground, maar gewoon het blokje om naar ons mooie appartement. Geen gepruts meer met het opmaken van de bedden, maar gewoon in een ruim bemeten bed neervallen. En niet meer al waggelend naar het plashokje voor een nachtelijk plasje, maar gewoon op een toilet je plasje doen. En eigenlijk is dit een metafoortje voor wat de bluestrail inhoudt: Van de slechte omstandigheden in het Zuiden naar de betere in het Noorden. Maar wat hebben we genoten van die ‘slechtere omstandigheden’ en wat heeft het voor geweldige muziek opgeleverd.