Mississippi delta part 2

The Crossroads! We zijn er geweest. Op de beide crossroads, want de historici zijn er nog niet uit welke de ‘echte’ zijn. De eerste die we aandoen, is die waar de highway 8 kruist met de highway 1 (Mainstreet) in Rosedale MS. Je moet heel veel inlevingsvermogen hebben om je voor te kunnen stellen dat Robert Johnson hier zijn ziel verkocht aan de duivel. Er is ook geen enkele ‘marker’ die er op wijst dat we hier op DE Crossroad staan. Maar hé. We staan er! En Joe Bonnamasa (bluesgitarist) stond hier ook. Dus!

Hetzelfde geldt eigenlijk ook voor die andere Crossroad. Daar waar highway 61 kruist met highway 49 bij Clarksdale. Hier is echter wel meer aandacht besteed aan de in de bluesmuziek zo belangrijke gebeurtenis. Midden op de rotonde staan drie gitaren op een pilaar en rondom zie je allemaal bedrijfjes die iets met ‘crossroads’ in de naam hebben staan. Dit is zeg maar de wat meer commerciele versie. We’ve been there!

Clarksdale. We komen aan op een campground die die naam eigenlijk niet mag hebben. Het is een enorm terrein (een fairyground), met een enorme sporthal waar voornamelijk donkere kids aan het basketballen zijn en verder is het een troosteloze bedoening. We zijn zowat de enige gasten die hier voor een nachtje staan. Er staan wel andere campers, maar die staan op ijzers of op hoopjes tegels en die zijn permanent bewoond. Er lopen mannen rond in uniforme kleding die allerlei klussen doen. De broeken lijken op die van de Daltons uit de Lucky Luke strips en achter op hun t-shirts staat ‘convicts’. Ze zitten hier waarschijnlijk hun taakstraf uit.

Taxichauffeur Roosevelt (‘I’m the only taxdriver in town’) rijdt ons naar downtown Clarksdale. Wat we zien is een hopeloos vervallen stadje. Er is werkelijk geen gebouw dat nog heel is. En achter elke voordeur is er  blijkbaar toch iets te beleven. Roosevelt maakt wat rondjes met ons om te laten zien wat er zo al is. Zo zijn er heel veel bluesclubs en ook een bluestent met de naam Ground Zero waarvan de beroemde acteur Morgan Freeman mede eigenaar is. Helaas voor ons zijn vandaag al die (zwarte) bluesclubs gesloten. 

We nemen een biertje (en nog één) in een café/restaurant met de naam Stonepony. De klanten zijn over het algemeen wit, in de voornamelijk zwarte gemeenschap van Clarksdale. De witte bardame heet Debby en we hebben de usual small talk. Wel weet ze te vertellen dat de Hambone vanavond wel open is en dat er live bluesmusic is. 

De Hambone is nog redelijk leeg als wij naar binnen gaan. Er speelt een leuk driemans bandje de bekend bluessongs: een jonge forse redneck met baard op gitaar, een zwarte bassist en een 65 plusser op drums. Mooie samenstelling dus. Later wordt het alsmaar drukker en gezelliger en opnieuw valt op dat het publiek wit is. Terwijl iedereen aan tafeltjes zit en lekker meedeint op de blues van de band, komt een ietwat aangeschoten zwarte vrouw binnen. En wat gaat ze doen? Dansen natuurlijk! Want hé, dat doe je op bluesmuziek in een jukejoint! 

De volgende ochtend verlaten we the state Mississippi, maar niet voordat we de Stovall Farm hebben bezocht. Want hier groeide één van de grootste bluesgiganten aller tijden op: Muddy Waters! Hier staan we op de farm op de onverharde wegen tussen de cottonfields. En ook op een crossroad die in alles doet lijken en voelen alsof Robert Johnson hier het pact met de duivel heeft gesloten. Blues is a feeling!