Chicago electrified

Het is de zondag voor de dinsdag waarop we vertrekken uit de USA. We gaan Chicago in en doen dat met de ‘L’ train, de metro van Chicago. Voor een ‘all day ticket’ betaal je $10 en dan kun je ongelimiteerd gebruik maken van het metronetwerk. Ik ben zelf nog nooit in New York geweest, maar Chicago schijnt qua gebouwen aardig in de buurt te komen. De Willis Tower was ooit de hoogste ter wereld. Als je door deze stad loopt, krijg je een soort lesje in ‘nietigheid’. Wat is het hier allejezus hoog. The sky is the limit.

We pakken de metro verder naar China town. De plek voor some good Chinese food. Na de voortreffelijke lunch gaan we naar een plek in Chicago met een grote historische betekenis voor de ontwikkeling van de bluesmuziek: Chess Records! Wat Sun Record voor de R&R was, was Chess voor de blues. Hier namen de grote Chicagobluesmannen hun klassieke bluesalbums op. Howlin’ Wolf, John Lee Hooker, Muddy Waters, Lowell Fulson. Noem ze maar op. Ook de Stones hebben hier in de jaren 60 opgenomen. Hun allereerste Amerikaanse hit ‘It’s all over now’ was a Chess recording! Een eerste versie van ‘Satisfaction’ is hier opgenomen. Nogal een belangrijk plekje dus in zowel de Blues als de Stonesgeschiedenis dacht ik zo.

De avond brengen we door in de Kingston Mines. De blueshotspot en tevens de oudste bluestent van Chicago. Daar speelt Linsey Alexander, de plaatselijke bluesheld. Hij organiseert ook de jamsessie van deze avond. En wat denk je? Ronnie heeft mij zonder dat ik dat wist op de lijst van muzikanten gezet... Dus op een gegeven moment hoor ik Linsey zeggen: and now on stage ‘William Badding’...... Spelen op een podium in Chicago. Oké. De cirkel is rond: ik heb de blues in New Orleans mogen spelen en nu ook de blues in Chicago. Ain’t that something!

Na de Kingston Mines verhuizen we naar de overkant van de straat. Daar is een ander bluescafé simpelweg B.L.U.E.S. geheten. Ook dit is de oudste bluestent van Chicago.....Hier speelt Pistol Pete en die is me een partij goed, een geweldenaar op de Fender Tele. Hij speelt alsof ie in de Madison Square gardens staat, maar het kroegje is misschien net 120 m2 groot. Loei- en loeihard dus. Maar we komen in Chicago weer behoorlijk aan onze portie blues. We hadden ook niet anders verwacht van de stad waar ooit in de jaren 50 de electrische blues is begonnen. And we still got one more day to go in this electrified city! Oh yeah!